Sommige vrouwen worden geboren met de natuurlijke gave om niets anders te creëren dan schoonheid. Ze zijn altijd op zoek naar het ontsluieren van schoonheid en naar manieren om deze te verspreiden. Met hun camera, pen of penseel leggen ze de mooiste woorden en beelden vast. Ze draaien overuren in hun praktijk, terwijl ze thuis alle ballen hoog proberen te houden. Ze spiegelen schoonheid naar anderen terug, omdat dat dit hun zielsverlangen en bestemming is. Ze zoeken altijd naar andermans kracht, maar kunnen dat bij henzelf vaak lastig zien. In 2019, toen mijn bedrijf als een malle groeide, doofde mijn eigen sparkle langzaam uit.
Na jarenlang mijn droom te hebben nageleefd, bleek dit mijn droom niet meer te zijn. Elke nacht als ik mijn ogen dichtdeed, leek het alsof ik verdween in een zee van kristalhelder water. Het voelde of mijn lichaam zich net als dat van een zeemeermin gewichtsloos voortbewoog door de hoge golven van een ontembare oceaan. Als ik wakker werd, leek het alsof een harde noordenwind deze zeemeermin had weggeblazen en haar had omgetoverd in een naar lucht happende vis op een droog en verlaten zandstrand. Ik voelde mij absoluut niet ongelukkig, maar wel gevangen in alle rollen die ik volmaakt wilde vervullen. Omdat ik gaandeweg het gevoel had dat er op zijn minst tien superieure versies van mijzelf nodig waren om alles draaiende te houden, wilde ik het liefst een sabbatical. Het verlangen om vaker vrij, zorgeloos en helemaal mezelf te kunnen zijn bleef maar door mijn hoofd spoken. Alleen was dit onmogelijk te combineren met mijn gezin en mijn business.
Op een dag, toen ik echt niet meer kon ontkennen dat ik mijlenver van mezelf was verwijderd en de muren op mij afkwamen, reed ik in mijn uppie naar het strand om een stuk te lopen. Elke stap die ik zette in het natte zand, voelde als een bittere bevestiging dat ik stilstond. Vastgenageld en doorweekt van de regen was er steeds die ene onbeantwoorde vraag: hoe word ik in vredesnaam weer mezelf? Wie was ik voordat ik het ‘mezelf zijn’ had afgeleerd? Dat ik de antwoorden niet zou vinden in mijn hoofd, was mij inmiddels wel duidelijk. En dat er geen échte sabbatical zou komen, was ook zo klaar als een klontje. Dat was niet realistisch. Op deze mistige ochtend, aan het stille strand, besloot ik mezelf te belonen met een sabbatical, een waar ik huis en haard niet voor hoefde achter te laten.
Het woord ‘sabbatical’ komt van het Hebreeuwse sjabbat. Het staat voor afstand nemen van je dagelijkse bezigheden. Wellicht is dit ook een moment in jouw leven, waarop jij voelt dat het nodig is om jezelf en je eigen schoonheid te hervinden, om je horizon te verbreden en te leren luisteren naar wat je hart je graag zou willen vertellen. Ik wil jou ook graag iets zeggen…
Vergeet niet dat er oneindig veel mogelijkheden zijn als je op jezelf vertrouwt.
Herken en gebruik de gaven die je hebt meegekregen.
Laat tot diep in je vezels doordringen dat je goed bent zoals je bent.
Geef jezelf de vrijheid om lief te hebben en te genieten.
